Uih sakola Méy ngarenghik ka Ibuna hoyong dijajap ka Emu. Saurna énjing Ayah teu acan mulih. Kawitna badé nangis margi teu diteudunan, terasna mah unggek. Léos ka kamar gentos seragam, Ibuna neraskeun masak.
Méy bobona teu tibra, méh ka kasiangan, énggal wudhu teras netepan Subuh. Ayahna nyauran supados tatan-tatan, bilih siang mantén margi moal ngawengi.
Dugi ka ditu, Emuna bingaheun ningal putuna tambih geulis. Méy énggal ngarawél pananganna disun. Teras amitan bade ka pengker ningal hayam. Rupi-rupi nu dipiarana aya katé, pelung, jago sareng bikang. Kasampak Mang Adun nuju marab. Méy ngagebah hayam nu keur macokan huut, atuh asa kagareuwahkeun tiberetek lalamputan bari disada ting karéok. Kalah ngahajakeun hayam diuudag, nu diudag ngabecir bari ngepik-kepik jangjang. Méy cicirihilan atoh. Mang Adun ngahuit teu kénging gandéng aya nu nuju nyileungleum bilih teu megar cenah.
Tos boseneun teras loha-loho ka paranjé muhun wé anu nuju nyileungleum Méy keketeyepan nyaketan. Hayam disada kokokokokk. Méy gék calik dina batu.
“Mang, endogna aya sabaraha anu disileungleuman?” Saur Méy.
“Sabelas“, Waler Mang Adun.
Mang Adun sasauran deui, nu sok nyileuleum bikang, endog nu nembé crot dikempelkeun kinten tos seueur nembé tiasa. Sayangna di damel tina jajaba pami nuju usum panén, tiasa ogé tina lalamakan atanapi tilas acuk nu tos teu kaanggé. Hayam sina cireukeum dina éta sayang salami dua puluh hiji dinten. Ciak ngaranna anak hayam téh.
“Mang, kumaha pami hayamna hoyong balangdahar?” Pok Méy.
“Huutna diasrogkeun kana sayangna” saur Mang Adun.
Méy amitan. Ibu, Ayah, sareng Emu tos ngantosan di méja makan. Méy calik caket Emu, Ibuna nyiuk sangu kanggo Méy rencangna sareng goréng hayam.
Méy meredih hoyong ngingon hayam, Emuna jangji badé dipasihkeun pami atos megar. Tapi kedah ngantos tilu dinten deui. Dipasihan hayam jajangkar weléh alim. Opat dinten ti harita, Emu nelepon ngawartosan hayam tos megar. Méy kacida bingahna komo ciak badé dianterkeun ku Mang Adun. Ciak disapih ti indungna, Mang Adun teu kenging waka mulih sina ngadamel heula paranjé, dilistrikan sarta dibebenah supados teu kabulusan. Méy teu kinten tulatén kana hayamna unggal uih sakola disuwuk ku layer.
Hayamna beuki ngagedéan, atuh kandangna tos teu muat deui, nu ahirna hayam dikencarkeun mun wengi ngarampih dina dahan tangkal jeruk. Dur Asar Méy nembé uih ti sakolana margi éktra heula. Énggal-énggal gentos acuk, emut kana hayamna teu acan diparaban. Léos ka pakarangan pengker, teu nyampak hiji-hiji acan. Mèy nyauran Ibuna.
“Bu, hayam ka marana?” Saur Méy.
“Cobi tingali dina caket dapuran salak, bilih nuju kokoréh macokan cacing.” Saur Ibunna.
Méy kokotéténgan nanging nu dipilarina teu ka pendak waé. Di tengah jalan pépéndak sareng Wa Jana uih ti sawah. Méy naros mamanawian ningal hayamna. Wa Jana nyaur tadi sateuacan asar, di Sawah aya hayam anu cuak ciak diudag ku lasun. Méy reuwas diwartosan kitu téh. Teg wé pasti hayamna atuh énggal muru sawah.
Méy ngadangu sora hayam cuak ciak caket saung sawah. Lumpat teu ningali jalan. Gudubrag geubis kana kotakan. Brengbeng lumpat deui teu nolih kacapé sareng acuk laledok ku leutak, di tingali handapeun babancik saung. Sihoréng aya anak hayam keur carinutnut, Méy kacida bingahna. Teras diétang mung kantun salapan, tilu deui duka kamana.
Di jalan bade mulih, dina galengan sawah ningali bangké hayam ngagogoler. Katingali tilas cekokan lasun dina lebah tikorona. Méy kacida sediheunana ningali hayam anu kacida dipikanyaahna paéh diboro lasun. Ti dinya Méy sadar yén Méy kedah ngariksa naon waé anu dipimilikna
Kintunan
Evi Sulastri – Ciamis
Katerangan:
Seratan ieu kantos medal di Manglé no. 2768.